గోరా నవలలోని ఒక అంతర్గత ఘర్షణా సాదృశ్య వీచిక 

             అటు తరువాత సుచరిత తన పడక గదిలోకి వెళ్లి తలుపు మూసుకుని   కూర్చోని ఒక్కసారి గోరా మాటలు తోసివేయవలనని యత్నించింది . కాని ఆ బుధి కుశలత , విశ్వాసము చేత , ఉద్దీప్థమైన మొఖము ఆమె కన్నుల ఎదుట కట్టినట్టే ఉన్నది. గోరా మాటలు చిట్టి మాటలు కావు. అవి కేవలము గోరావి ఆ మాటలకు ఆకారము ఉన్నది , గతి ఉన్నది , చైతన్యము ఉన్నది - అవి విశ్వాస బలముతో స్వదేశ ప్రేమతో వేదనతో నిండి ఉన్నవని ఆమెకు తోస్తున్నది .ఆ మాటలు ప్రతివానికి లోబడి పోయ్యేవి కావు. వాటిలో మానవత్వం ఉన్నది . అది సంపూర్ణ మానవత్వం ,అసామాన్య మానవత్వం . అతనిని తోసిపారవేయడానికి వీలు కాదు - ఈ ద్వందంలో పడి సుచరిత నలిగిపోయింది . ఆమె కళ్ళ వెంట నీరు తిరుగుతున్నది . తనను అపూర్వమైన ఈ గొప్ప వైరుధ్యములో ఎవరో పడవేసి పూర్తిగా ఔదాసీన్యముతో  అనాయాసంగా  దూరంగా  వెళ్ళగలిగినారని  భావించింది. ఆమె హృదయము భద్దలైతే పోతే బాగుండుననిపించింది. బాధగా ఉన్నదని తనను తాను ని౦ది౦చుకోన్నది.             

     గురుదేవ్ రబీ౦ద్రనాథ్ టాగోర్-  " గోరా నవలలోని
                                             ఓ సాదృశ్య  వీచిక "  

                      స్టీమరు  పై భాగము మీదనుంచిపాదాలు వణుకుతుండగా లలిత గది దగ్గరికి వచ్చి ద్వారము వద్ద నిలుచుని ఆ హేమంత ప్రత్యూశ సమయాన ఆ అంధకార జడిత అపరిచిత నదీ దృశ్యము మధ్య ఒంటిగా నిద్రపోతున్న వినయుని వైపు చూస్తున్నది. ఎదుట దిక్  ప్రాంతాన నక్షత్రాలు అతని నిద్రను పరివేష్టించి ఉన్నవి. అనిర్వచనీయమైన  గాంభీర్యములో , మాధుర్యములో ఆమె హృదయము కన్నీటితో నిండిపోయింది. ఆ సంగతి ఆమెకు  తెలియదు. తన తండ్రి వద్ద ఆమె ఉపాసనా క్రమము నేర్చుకున్నది. ఉపాసనా దేవత ఈనాడు దక్షిణ హస్తముతో ఆమెను స్పృశించింది. నది పైన ఆ తరుపల్లవ నిబిడమై నిద్రితమైన తీరాన అంధకారముతో పాటు నవీన కాంతి తొలిసారి నిగూఢముగా సమ్మేళనము పొందినపుడు  ఆ పవిత్ర సంధి క్షణములో పరిపూర్ణ నక్షత్ర సభలో ఏదో  దివ్య సంగీతము అనాహాత మహావీణ మీద ఆపరాని ఆనంద వేదన వలె మోగింది.