ఒక సాదృశ్య వీచిక
ఈ సంఘమనేది ఇలాంటి ఉక్కు చట్రంలా ఉందని ఇది వరకు నేను గమనించలేదు , దాన్ని ఎదురించలేదు గనక . ఈ మహా యంత్రంలో మనిషి ఒక చిన్న మేకు . తనకుగా నిర్ణీతమైన పనిని నిర్వర్తించాల్సిందే . సంఘపు బరువుతో ప్రతి మనిషి కృంగిపోయి మారిపోవాల్సిందే . సొంత ఆలోచనలు ఉండకూడదు .
ఈ అన్యాయం లోనుంచీ బరువు విరక్తులోనుంచీ లీలగా ఒక జ్ఞాపకం తొంగి చూసేది . అక్కడే నాకు ఆలోచించడానికీ , మనసు వికసించడానికీ , అవకాశం దొరికింది . ఈ బరువు అక్కడ లేదు . అక్కడ స్వేచ్ఛ ఆనందం అనుభవించాను .నేను అక్కడే ఉండాల్సిందేమో అనుకుంటాను .కానీ అంత్తలోనే అది మోసమూ అబద్ధమూ కదా అని జ్ఞాపకం వస్తుంది .......
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి